Türkiye’nin artık yedi yıldır devam eden savaştan bezdiği ve klasik imparatorluğun topraklarını kaybedeceği anlaşılan bir zamanda,
10 Şubat 1918’de Sultan II. Abdülhamid menfasında, yani sürgün yaşadığı Beylerbeyi Sarayı’nda 76 yaşında vefat etti. 1909 yılında, nisan ayı ortasında Yeşilköy’deki Meclis-i Umumi’nin seçtiği bir heyet tarafından kendisine halli tebliğ edilmişti. Hakan-ı sabık bundan sonraki ömrünü menfa yeri olarak seçilen Selanik’te, o zaman için şehrin dışında sayılan Yahudi zenginlerden Alatini’nin köşkünde geçirecekti. Menfası uzun sürmedi. Üç yıl sonra Balkan Harbi’nin ilk önemli kaybı sayılan ve maalesef mıntıka komutanı Tahsin Paşa’nın hemen hiç savunma yapmadan teslim ettiği Selanik’i terk etmek zorunda kaldı. Yeni yeri Boğaz’da Beylerbeyi Sarayı’ydı.

İdare tamamen elindeydi
Topkapı Sarayı’nda doğmuş, Dolmabahçe’de yaşamış, tabii ki Beylerbeyi Sarayı’nda da kısmen oturmuştu. Sarayın yemek takımlarını babası Sultan Abdülmecid için yapan oydu. Bir marangozluk şaheseridir. Beylerbeyi’nde hükümdarın konumunda bir değişiklik başladı. Birinci Cihan Harbi boyunca onun diplomasi bilgisi ve taktiklerini İttihat ve Terakki erkânı dinlemekte fayda görüyordu.
Hakan-ı sabık yorgun ve hastaydı. Zaten 34 yaşında çıktığı tahtta....iz sedasız bir üslupla bir enstitü kuruldu. O dönemde kurulan sağlık kurumlarını anlatan kitap gibisinden yayınları sürdürmenin daha yararlı olacağı açıktır.