Osmanlı padişahları bana göre asla diktatör değillerdi. Bu yakıştırmayı yapanların Osmanlı’yı zerre kadar bildikleri kanaatinde değilim. Bende tam bildiğimi iddia etmiyorum zaten. Fakat naçizane bildiklerim bana bunu rahatlıkla söylüyor.

Padişahlar en büyük acıları kendi hanedanına yaşatmıştır aslında. Devlet’in bekası için kendi evlatlarını öldürterek. İslam inancının birer neferi olan, şair ruhu taşıyan bir padişahın, babalık konusunda zalim ve acımasız olabileceği düşünülebilir mi? Fakat devletleri için bağırlarına taş basmayı tercih etmişlerdir; bugünün konjonktüründen görünemesede.

Başka örneklerde verebilirim tezimi kuvvetlendirmek adına. Mesela Sulta Abdülaziz ölüme gittiğini bile bile karşı koymayı tercih etmedi. II. Abdülhamit yine aynısını yaptı. Kızının hatıraları var. Aynen şunu ifade ediyor, “Evlat, bir kişi için bin kişi ölmez.”

Kanuni, Sadrazamının “bütün Osmanlı’nın Gayr-ı Müslim tebaalarını Müslümanlaştıralım” teklifini. Yerden kopardığı çiçeğin yapraklarını dökerek verdiği örnekle reddediyor. Onlarsız bir Osmanlı’nın yapraksız çiçek kadar kötü olduğunu göstererek.

Bugün hangi demokratın, ileri demokrasinin bunları yapabildiğini ispatlayabilirsiniz?

Bana göre Sultan Vahdettin de diğerlerinin yaptığını yaptı;....