Tâhir Subaşı da denilen Çöplük Subaşıları, İstanbul sokaklarında biriken çöpleri, para karşılığı ayırıcı adı verilen bir esnaf grubuna bırakıyordu. “Çöp Çıkaram” nidalarıyla sokakları inleten ayırıcı esnafı da şehirde dolaşmadık yer bırakmadan, sırtlarına yükledikleri küfelerle tek tek evlerin çöplerini topluyordu. Çöpleri deniz kenarına getiren ayırıcılar, para eden değerli eşyaları çöplerden ayrıştırmak suretiyle geçimlerini sağlardı. (Kaşıkçı Elmasının da bir ayırıcı tarafından bu şekilde bulunduğu söylenir) Onların işini kolaylaştırmak ve çöpleri bir an evvel bertaraf etmek için şehrin süprüntülerini denize dökmek üzere özel bir iskele ve duba yapılmış, ayrıca sadece bu iş için özel tekneler de inşa edilmişti.

Osmanlı bürokrasisi, başından beri mahalle sakinlerinin yaşadıkları mekânı sahiplenmelerine yönelik politikalar izledi. Bu durumun elbette imkânlarla ilgisi olmakla beraber şehre karşı hissedilen aidiyet duygusunu da geliştirdiği bir gerçek. Cadde ve sokakların özellikle yaz mevsiminde mahalleli tarafından belli aralıklarla sulanması büyük önem arz ediyordu, zira dönemin caddeleri toz kalkmasını önleyecek şekilde yapılmamıştı. Nitekim mahalle halkının kendi sokaklarını temizleyip yıkadıkları tarihi vesikalarla da sabit. İstanbul’un temizliği ile ilgili saraydan kadılık makamına gönderilen fermanlar da devletin bu konudaki hassasiyetini bizlere gösteriyor. Bu fermanlardan mahalle sakinlerinin mezbeleleri kaldırıp denize atması, sokakların gereği gibi temizlenmesi, kimin dükkânının önünde süprüntü varsa o kişinin cezalandırılması yönünde emirler verildiğini öğreniyoruz. Hatta bu konuda özellikle imamlara ve bekçilere şiddetli tenbihlerde bulunulmuş, görevini ihmal edenlere de ağır cezalar verilmişti. (Bilhassa da kürek cezası)

1826 yılına gelindiğinde İhtisap Nazırlığı kurularak belediye işleri İ....