Uzun yıllar süren savaşların ve karşılaşmaların ardından 1639’dan beri istikrarlı ilişkiler içinde olan Ankara ve Tahran bir yol ayrımında. İki ülkenin sınırlarının belirlenmesi için anlaşmalar yapıldı ve her biri ötekini tanıdı…1639’da imzalanan Zahab Anlaşması'na göre İran Şiilerin, Osmanlı ise Sünnilerindi. Böylece İran Şii devleti ile Osmanlı Sünni devletinin onların mirasçıları olan İran İslam Cumhuriyeti ile laik Türkiye Cumhuriyeti'nin bölgedeki nüfuz kavgası “inanç” kavgasına dönüştü. İlişkiler süreç içinde kavgadan dostluğa ve ittifaka doğru gelişti ve onları dövüştürmeyen ama ittifak da kurmalarına izin vermeyen iki komşu hâline getiren şu anki korku dengelendi… İhtilafa “nefes aldırma” işlemi ise genelde “üçüncü bir sahada” gerçekleştirildi.

İki ülke, karşı karşıya gelmemek hususunda anlaşıyor fakat Orta Asya cumhuriyetlerinden tutun da Arap dünyasına kadar nüfuz kavgası ile ilgili pek çok dosyada ters düşüyor ve Suriye krizi, aynı anda hem ittifak kuran hem de kavga eden iki devletin ilişkilerinde farklı bir başlık olarak öne çıkıyor. Fakat son işaretler, her iki devletin de bir karar alması gerektiğini gösteriyor. Zira İran, bölge politikalarının mihenk taşı olması açısından “Suriye’nin yitip gitmesi” karşısında sessiz kalmayacaktır. Yıllarca ....